Mała anatomia hejtu

Dziś o małej anatomii hejtu, którą przerabiam w zabawny sposób na własnym przykładzie. Otóż na mój anons (który się nie zmienia, a więc łatwo go ponownie skojarzyć) dość często odpowiada pewien pan (z fikcyjnego e-maila oczywiście), który ciągle zarzuca mi to samo - więc łatwo z kolei jego zidentyfikować, mimo że ciągle podaje inne fałszywe maile. Zadziwiające jest to, że nie ma ma zamiaru dyskutować, aby mnie przekonać argumentami do swojej racji, ale z góry wypisuje mi swoje propagandowe treści.

Hejt zdarza się i będzie się zdarzał, to normalny odpad współczesnej komunikacji. Mnie jednak zastanawia, a w perspektywie śmieszy, co innego - powtarzanie tej samej śpiewki do znudzenia. I to przy całkowitym braku przekonania się o relacji drugiej strony (czyli mnie) - bo nie mam możliwości odpisać na fikcyjny mail. Wielu hejterów czerpie zapewne przyjemność z użerania się i przekrzykiwania ze swoją "ofiarą". A u tego taki dialog nie jest możliwy. Skazuje się on na samotność - ten jego hejt jest nudnie jednostronny.

Dziwi mnie to i zastanawia, czemu chce mu się nadal pisać te jednostronne pohukiwanki, gdy nawet nie wie co się z nimi dzieje. Trzeba być naprawdę chorym na umyśle, aby tyle energii poświęcać komuś innemu, zamiast zajmować się bliższymi sobie sprawami, których życie na pewno ma pod dostatkiem. Nie zdziwiłbym się, gdyby ten hejter nie tylko do mnie pisał, ale od razu obskakiwał kilku ulubionych autorów anonsów. Byłby to wtedy wręcz zawodowy hejter.

Zawodowy hejter czyli ktoś, kto przykrywa swoje życie wyżywaniem się na innych :-)