Dbajcie o kapitał ;-)

Genialny cytat z odwiedzonego przeze mnie wczoraj pewnego profilu na Fellow:

Mówi się, że kapitałem prawdziwego człowieka jest: intelekt, hart ducha i uroda. Apel do 90% użytkowników: .... Dbajcie o urodę :-) Gdy ona przeminie, zostaniecie z niczym!

Chętnie podziwiam genialne w swoje prostocie i wymowie sformułowania, ale to było tak wspaniałe, że natchnęło mnie do napisania tego postu :-)

Zawsze uważałem, że uroda ma jednorazowe znaczenie przy zawieraniu znajomości, czy budowaniu związku. Uroda to element, który musi być w pewnym momencie zaakceptowany. Taki checkpoint. Akceptacja, klepnięte - załatwione. Nikt mi nie wmówi, że uroda się nie liczy - bo jeśli mam długie lata, a może nawet do końca życia, być z kimś, to chcę aby mnie nie straszył swoim wyglądem. To normalne. I oczywiście mój partner tego samo powinien oczekiwać ode mnie ;-)

Przeglądam wiele profili na Fellow. Wielu chłopaków prezentuje tam swoje super atrakcyjne ciała - czasem tylko ciachowate i urodziwe, a czasem też mające naprawdę urok i wdzięk (co się już zdarza znacznie rzadziej). Żal mi tego, że nie jestem na pewno (jak mi się wydaje) w ich typie - ale z moimi parametrami (mordka, ciałko, wiek, waga etc.) nie liczę na nic, poza ewentualnym cudem dobrania kogoś, komu się naprawdę spodobam, i to bardziej z mojego charakteru czy wariactwa, niż z wyglądu :-))

W końcu szukam w środowisku, które goni za majtkami od Kevina Kleina i za solarkami :-) W środowisku, które zabawnie i tragicznie pomieszało to, co najgorsze z kobiecego charakteru (choćby plotkarstwo i obsesję na punkcie wyglądu, sylwetki etc.) z tym co najgorsze u facetów (zawiść, złośliwość, brak zasad i słabiutki charakter). I mamy mutanty, w sam raz na rocznicę Czernobyla ;-)

Nie jest żadnym pocieszeniem wizja, przerażająca i okrutna - ale prawdziwa, że te cytowane 90% zostanie z niczym, gdy ich uroda się skończy. W sumie jednak to choroba całej naszej konsumpcyjnej kultury i marketingowej cywilizacji. Nie jesteśmy już sobą, tylko robią z nas kolorowe wydmuszki bez treści, bez kręgosłupa, bez oparcia. Póki fruwamy, wydaje nam się, że mamy świat w kieszeni. Gdy nam ciśnienie spada - opadamy na ziemię i crash, rozbijamy się.

A ja jestem inny. Brzydki, gruby, stary bombowiec. Leci z rykiem silników. I ma w dupie zmiany ciśnienia. Ani rozbicie się. Mogę sobie oglądać upadek innych. Jedyne co grozi mojej dupie - znaczy bombowcowi - to brak paliwa. Na szybowaniu niewiele mogę polegać. Dlatego szukam bezpiecznego lotniska, które pozwalałoby mi lądować, uzupełniać paliwo, dokonywać napraw. I mogę fruwać potem nad zgniłą ziemią, pełną roztrzaskanych skorupek, i podziwiać ten tęczowy, ale księżycowy krajobraz.

Ale ale - czy leci z nami pilot? ;-)