Najlepsze zakończenie roku

Znów kolejna nieprzespana noc za mną i znów kopia poprzedniego dnia. Poprzednią noc miałem nieprzespaną, rano zaś pojechałem na długi spacer w mroźnym zimowym poranku. Robiłem zdjęcia telefonem. W sumie natrzaskałem tych zdjęć prawie czterysta, a objętościowo było to 3 GB, czyli połowa całego urobku zdjęć z tego roku. Oczywiście nie ma w tym żadnej specjalnej sensacji. Wytłumaczenie jest banalne - po prostu przez praktycznie cały rok zdjęcia robiłem 5 megapikselowymi aparatami, a teraz mam aparat 16 megapikseli. Siłą rzeczy zdjęcia z niego są wielokrotnie cięższe od tamtych. Dzisiejszą noc też nie przespałem, a zaraz czeka mnie wyjazd do załatwienia pewnej sprawy.

Jednak zdecydowanie najwięcej załatwiłem właśnie dzisiejszej nocy. To była dobra noc - jak powiedziałem sobie rano. Była to też bez cienia wątpliwości najlepsza noc w tym roku. A ogólniej mówiąc najlepszy dzień, nie w sensie dnia jako okresu od rana do wieczora, ale dnia jako daty. W ciągu tej nocy załatwiłem bowiem kilka spraw bardzo istotnych. Odblokowałem pewne rzeczy, które czekały na odblokowanie przez kilka miesięcy. Następnie udało mi się dotrzeć do bardzo ważnych informacji, które teraz w zupełnie innym świetle wstawiają niektóre moje dotychczasowe problemy. Oczywiście jest to zmiana na plus - i to no bardzo duży plus. Mam więc powody do zadowolenia.

Mało tego, idealnie to się komponuje z wydarzeniami ostatniego czasu i pozwala mi bardzo pięknie wszystko poukładać w logiczną całość. Znów nie mogę się oprzeć wrażeniu, że Ktoś Na Górze pomaga mi to wszystko poskładać i tak idealnie mi sypnął różnego rodzaju wydarzenia, że doprowadziły mnie właśnie do tej pracowitej nocy, która jest ich zwieńczeniem, oczywiście na obecną chwilę. Technicznie rzecz biorąc jestem jeszcze bardzo daleko od pełnego rozwiązania moich spraw, ale nie chodzi tu o samo ich rozwiązanie, tylko o obranie właściwego kursu (używając porównania marynistycznego). Jeśli zaś wyznaczę właściwy kurs, to pokonywanie po nim drogi będzie już czysto techniczną czynnością, o wiele łatwiejszą niż samo zaplanowanie kursu we właściwą stronę.

A wszystko na to wskazuje, że właśnie ten kurs ostatecznie wyznaczam - to bez najmniejszej wątpliwości najlepsze zakończenie mojego 2017 roku :-)

PS. Nie idę na żadną zabawę sylwestrową i z nikim nie świętuję, czyli spędzam sylwestra jak w zeszłym roku. Ale tym razem będę świętował w naprawdę szampańskim nastroju nie tyle koniec roku i narodziny nowego (bo mało mnie to obchodzi), ale prawdziwe narodziny nowego okresu w moim życiu :-)

Skokowirówka

Wszyscy wiemy, jak działa sokowirówka. Wsypujemy tam różne owoce albo inne płody rolne, wciskamy guziczek i wychodzi z tego nowa jakość. A tymczasem mnie wczoraj przytrafiła się z skokowirówka. Po prostu wielki skok i wirowanie. Jeszcze wydaje mi się, że pod względem umysłowym kręci mi się w głowie - tak trudno jest mi zebrać myśli, jakby wszystko w mojej głowie pod względem logiki, pamięci i świadomości wirowało. Wydarzenia potoczyły się bardzo szybko i stopniowo muszę dopiero dojść do ich pełnej ich percepcji i w pełni je wchłonąć do mojego umysłu.

A więc przede wszystkim miałam spotkać się z dwoma klientami na odbiór rzeczy przedwczoraj zamówionych. Obaj klienci trochę się opóźnili i to nieco przemeblowało mi dzień. Pierwszy delikatnie mnie rozczarował, bo wybrał tylko jeden przedmiot z serii kilku oferowanych (a ja w głębi duszy naiwnie wierzyłem, że kupi więcej lub nawet całość). Drugi kupił dokładnie to, co ustalił. Rano dodałem kolejne dwa przedmioty i po niedługim czasie jeden znalazł kupca wysyłkowego. Ponieważ zgodził się on na uiszczenie opłaty za przesyłkę, mogłem ją od razu przygotować. Musiałem oczywiście potem pojechać na pocztę. Mam więc trochę kasy na dodatkowe, bonusowe (a nie nudne bieżące) wydatki, które mi ułatwią życie i poprawią humor.

Tymczasem wydarzeniem dnia był telefon w sprawie, która od kilku miesięcy została puszczona w ruch i ślimaczyła się w miejscu. Ta bardzo ważne dla mnie sprawa wreszcie (a już wszystko na to wskazuje) ruszyła do przodu. Dzięki temu będę mógł już bardziej konkretnie planować rzeczy na przyszłość bez niepotrzebnego wariantowania na boki. Czeka mnie także coraz bardziej pracowity okres, ale będzie to okres bardzo pozytywnej pracy. Używając świątecznej metafory - podobną pozytywną pracą jest zjadanie pysznego świątecznego jedzenia, bo niby wymaga to wysiłku, ale wspaniały smak świątecznych potraw w pełni ten wysiłek wynagradza.

Mnie na razie czeka praca, ale przyszłość jest już widoczne na horyzoncie :-)

Last count

Dzisiaj ostatni dzień roboczy roku i powinienem jak najwięcej popracować po to, aby zaliczyć jak najwięcej tekstów do wypłaty. Nie tyle chodzi tutaj o stworzenie nowych tekstów, które mogliby zaliczać, bo niestety kolejka jest dość długa i wystarczyłoby, aby zaliczyli to, co już mam napisane i oczekujące, a już by było całkiem dobrze. Obawiam się jednak, że jeśli nie będę w ogóle pracował dzisiaj, to po prostu oni rozleniwieni moim brakiem aktywności też nie będą za wiele mi zaliczali. Z drugiej strony jednak okazuje się, że z miłych przyczyn raczej nie popracuję dzisiaj zbyt wiele. 

 

Zacząłem od dokładnego sprzątania domu dlatego, że spodziewam się gościa, a nawet co najmniej dwóch gości - czyli kupców zgłaszających chęć nabycia rzeczy wystawionych przeze mnie. Oczywiście, nie muszę tłumaczyć tego, że pieniądze zdobyte z tych transakcji przeznaczyłbym tym razem nie na czynsz, ale na zakup różnych środków trwałych. Choćby po to, aby mieć w nich pamiątkę po sprzedanych rzeczach, z którymi jednak związałam się emocjonalnie. Dlatego pomimo, że wczoraj rekordowo szybko (to też dobra wróżba na nowy rok) pojawiły się u mnie na koncie pieniądze z wypłaty, to nie poszedłem po nie do bankomatu. Czekam bowiem na dzisiejszy utarg i po prostu o tyle mniej pobiorę z bankomatu, ile uda się zarobić na sprzedawaniu rzeczy.

Dzięki temu będę miał pieniądze na koncie i będę mógł wykonać operację zakupu przez internet różnych upatrzone przeze mnie towarów płacąc za nie kartą. Ponieważ zaś nie wiem, iloma pieniędzmi będę dodatkowo dysponował, więc wstrzymuję się na razie z drenowanie konta, bo łatwiej z konta wybrać pieniądze niż potem na nie wpłacić. Obym jak najmniej musiał wybierać i jak najwięcej mógł przeznaczyć na zakupy - ale nie chcę zapeszać. I tak w tym tygodniu zapowiada się rekordowe nagromadzenie transakcji sprzedaży. Wczoraj sprzedałem jedno urządzenie, którego od miesięcy nie byłem w stanie opchnąć. Dziś zapowiada się zbycie kolejnych rzeczy, które również od miesięcy były nieruszone. Czyżby Pan Bóg chciał mi pomóc w opróżnianiu mieszkania ze zbędnych gratów na nowy rok? ;-)

Miałbym być luźniejszy na nowy rok? Dla geja to całkiem przyjemne uczucie :-)

Nie wiem co napisać

Gdy zastanawiałem się nad tym, o czym dzisiaj napisać tekst na blogu, odpowiedź przyszła z zupełnie niespodziewanej strony. Gdy uruchamiam swój profil na Fellow, to z reguły przeglądam kilka losowo wybranych profili pokazanych na stronie głównej tego portalu. I właśnie jeden z profili miał za cały swój opis to, co umieściłem w tytule dzisiejszego posta. Bardzo ładny chłopaczek o gejowskiej urodzie pisze, że nie wie co napisać.

Uśmiechnąłem się, bo przyszło mi do głowy że nie musi nic pisać. Jego profil był bardzo niedawno założony i dopiero jeden komentarz pojawił się na nim, oczywiście z tekstem "super ciacho". Nietrudno się domyślić, że kolejne komentarze będą podobne określając go jako super ciacho lub też obiekt pożądany przez komentatora do analu lub innych czynności seksualnych. Uśmiechnąłem się, bo uświadomiłem sobie, jak bardzo obrazkowy jest Fellow i inne tego typu gejowskie portale. Nie trzeba nic o sobie pisać, wystarczy wyglądać w taki sposób, żeby inni cmokali oblizywali się na nasz widok.

Tym bardziej uśmiechnąłem się, gdy uświadomiłem sobie, jak ten chłopak lub inni wyglądać będą za 5 lub 10 lat. Oczywiście, nie będą mogli wtedy liczyć na żadne tak entuzjastyczne komentarze, bo już staną się już zbyt starzy dla cmokających i śliniących się. Ci zaś znajdą sobie kolejną generację do podniecania się ich zdjęciami. Niczym w filozofii Dalekiego Wschodu koło będzie się toczyć. Ale na Dalekim Wschodzie wierzą, że jest to koło czasu, u nas zaś jest to koło kapryśnej fortuny. Ta drobna refleksja sprawiła, że przynajmniej mam dobry humor z rana. W gruncie rzeczy trzeba dopatrywać się we wszystkim pozytywnych cech. A pozytywną cechą komunikacji obrazkowej jest to, że łatwiej znaleźć człowieka wartościowego.

Po prostu będzie on pozytywnie inny niż większość :-)

Piła

Rzadko kiedy mam tak wyraźny przykład piły w czasie rozmowy w internecie. Piła polega na tym, że trafiamy na kogoś, z kim rozmowa zaczyna coraz bardziej iść jak po grudzie i czujemy, że coraz bardziej jest ona niekomfortowa. A potem bardzo często piła przeradza się ze strony rozmówcy w agresję. Ta agresja zresztą jest bardzo zabawna, bo dowodzi kompletnego zagubienia rozmówcy i braku innych racjonalnych argumentów do rozmowy.

Rozmówca zagadał mnie w internecie. Zapytam mnie między innymi jakie mam wykształcenie. Napisałem mu, że humanistyczne. Zaczął dopytywać, jakie konkretnie. Zaczęło mnie to irytować ponieważ nie lubię, jak ktoś mnie na siłę naciska. Tym bardziej, jeśli naciska mnie kilka razy pod rząd. Jeśli jest klimat rozmowy, to oczywiście mogę sam z siebie powiedzieć więcej, ale na siłę nie będę ulegał presji. Tymczasem mój rozmówca powiedział coś, co mnie bardzo zastanowiło - że nie dogada się z kimś "po technikum czy wyższej szkole byle gównianej". Oczywiście tym samym skreślił się z obszaru moich zainteresowań. Nie dlatego, że kończyłem byle gównianą wyższą szkołę (bo akurat Uniwersytet Warszawski taki raczej nie jest), ale dlatego, że nie lubię ludzi, którzy w ten sposób i na chama podchodzą do innych z pogardą.

Dalej rozmowa była już tylko coraz gorsze. Ja odmówiłem mu podania szczegółów dotyczących moich studiów. Mój rozmówca nagle zaczął bluzgać. To typowe dla ludzi małej kultury. Oczekują niby jakiegoś supermana z super dyplomem uniwersyteckim, a z drugiej strony nie posiadają nawet kultury, którą powinien mieć zwyczajny maturzysta. Ba, kulturę taką posiada nawet zwyczajny człowiek z ukończoną jedynie szkołą podstawową, ale z kindersztubą wyniesioną z domu rodzinnego. Ja zaś od dawna przekonałem już się, że wykształcenie w sensie papierkowym nie musi być wcale gwarancją jakiejkolwiek kultury. To są rzeczy zupełnie na innych płaszczyznach. Dalej więc zostało mi tylko próbować go prowokować do kolejnych bluzgów. Na dodatek mój rozmówca zaczął się nagle stroić w piórka homofoba. Jeszcze bardziej zabawna maskarada. Ale potem stała się nudna i zakończyłem rozmowę.

Lubię poznawanie przez net - szybko odsiewa tych najmniej odpowiednich.

Po świętach?

Święta, święta i po świętach - można by powiedzieć dzisiaj, gdy jest ostatni dzień świąt. Dla mnie post świąteczna atmosfera udziela się o tyle, że dziś jest pierwszy dzień, kiedy postanowiłem wznowić pracę. Niestety do końca miesiąca muszę jak najwięcej pieniędzy zaliczyć do wypłaty, a po świętach będą to tylko 3 dni robocze, gdy pieniądze mogą być zaliczone. Trzeba więc napić trochę tekstów do zaliczenia w kolejkę, która na szczęście jest dosyć liczna i dlatego mogłem sobie pozwolić na kilka dni odpoczynku.

Oczywiście ideałem byłoby pracowanie także w święta dzień w dzień dzień po dniu, ale nie ma takiej możliwości żeby człowiek był w stanie tak morderczym pracy wytrzymywać przez dłuższy czas. Jak dotąd moja praktyka pracy jest taka, że teoretycznie pracuje dzień w dzień, a w praktyce bywają po prostu takie dni, gdy już nie mam siły na pracę, padam ze zmęczenia i wtedy po prostu nie pracuję. Nie ustalam tych dni odgórnie - nie ma więc u mnie takiego czegoś, jak weekend bez pracy. Ale weekendy zdarzają się u mnie w różne dni, w zależności od braku sił.

Pogoda też nie rozpieszcza. Odkąd kupiłem nowy telefon i mam możliwość robić znacznie lepsze zdjęcia, to śledzę prognozy pogody, aby złapać jakiś dzień, gdy będzie bezchmurne niebo. Zaplanowałem sobie wtedy przejście spacerkiem nad Kanałem Żerańskim - kilkanaście kilometrów wędrówki. Nie ma jednak to sensu wtedy, gdyby nie było możliwości robienia dobrych i świetnie oświetlonych przez słońce zdjęć. Jak do tej pory wszystkie prognozy bezchmurnego nieba oczywiście dotyczyły dni stosunkowo odległych w kalendarzu, a gdy przychodziło co to czego, niebo okazało się wtedy jednak dalej pochmurne. Być może jednak niedługo faktycznie będą bezchmurne dni i udam się na mój wymarzony spacer.

A na razie powoli wracam do pracy...

Malowana Wigilia

Wczoraj w wigilię postanowiłem sprawdzić coś związanego z komiksami. Przedwczoraj ściągnąłem sobie pierwszy odcinek Thorgala o zdradzonej czarodziejce. Pamiętam go jeszcze z magazynu komiksowego "Relax", który kupowałem za czasów mojej młodości. I wczoraj postanowiłem ściągnąć sobie drugi odcinek przygód Thorgala, którego oczywiście jeszcze w ogóle nie znałem. Jak już zacząłem ściągać ten drugi odcinek, to potem ściągnąłem jeszcze kilkadziesiąt - całą serię Thorgala oryginalną oraz kilka serii pobocznych. A potem skoro już zabrałem się za ściąganie komiksów, to potem ściągnąłem także wszystkie 31 numerów magazynu "Relax".

Dawniej za czasów młodości zbierałem komiksy. Miałem tego pokaźny stosik. Nie wiem, czy miałem wszystkie egzemplarze magazynu "Relax", ale na pewno znaczną ich cześć. Poza tym miałem kilka innych serii komiksowych. Teraz praktycznie wszystko to mam w postaci plików PDF na komputerze i mogę sobie dalej czytać te komiksy. Zdumiewające jest jednak to, że po kilkudziesięciu latach wciąż pamiętam co niektóre kadry z nich albo co niektóre wypowiedziane tam zdania. Trudno znaleźć sobie bardziej jaskrawą podróż do tak dalekiej przeszłości niż przeglądanie dawno temu oglądanych komiksów. Są one bowiem najbardziej widowiskowe w tym sensie, że łatwo zapamiętać zarówno obrazki, jak i krótkie zdania, które się na nie składają.

W przypadku książek trudniej jest zapamiętać fragmenty, ale w przypadku komiksów jest to o wiele prostsze, szczególnie jeśli ma się pamięć fotograficzną, tak jak ja mam. Zatem Wigilia upłynęła pod znakiem przeczytania kilkunastu komiksowych zeszytów. Mam jeszcze tego czytania na całe święta. Pięknie jest czasem wyhodować sobie taką podróż do przeszłości. Rzadko kiedy jesteśmy w stanie to zrobić, bo mało jest takich elementów łączących nas przeszłością, które możemy teraz bardzo łatwo odnaleźć. Była to zatem malowana Wigilia - w dosłownym sensie, ponieważ komiksy są oczywiście kolorowane. A poza tym moja wigilijna wieczerza była trochę bardziej wystawna niż w zeszłym roku, ale nadal z pewnością można ją określić mianem dietetycznej. Ale akurat w tym zakresie się nie martwię - bardzo dobrze. Piszę te słowa przed 6 rano, więc nie zważyłem się jeszcze po Wigilii, ale mam nadzieję, że waga mi nie skoczy, a wręcz przeciwnie.

A jeśli tak, to byłaby cudowna zdrowa Wigilia :-)

PS. Przybyło mi po Wigilii 1,1 kilo. Tragedii nie ma, tyle potrafiło mi przybyć po bardziej sutym zwykłym dniu czasem.

Wigilijna zgoda

Wigilijna zgoda oczywiście to coś bardzo przydatnego w naszym kraju, w którym z różnych powodów istnieje - jak to mówią - podział plemienny. Ciężko jest dojść do zgody nawet przy wigilijnym stole, dlatego tygodnik Polityka przygotował poradnik unikania kłótni. Mnie akurat kłótnie nie będą groziły, bo spędzać będę święta samotnie, a poza tym nie jestem osobą zbyt kłótliwą. Jednak dzisiaj chciałbym napisać o czymś zupełnie innym, co tylko samym tytułem nawiązuje do Wigilii, a tak naprawdę jest znakiem naszych czasów. Złych czasów, które mają miejsce w niektórych krajach.

Oto w Szwecji - w owej super postępowej Szwecji, w której tak wiele postępu się dokonuje, że nigdy go za mało - wprowadzono zasadę pozwolenia na seks, nawet dla małżeństw. Innymi słowy przed każdym uprawianiem seksu trzeba uzyskać pozwolenie drugiej strony, co najmniej ustne, najlepiej na piśmie, aby nie było wątpliwości. Zatem na seks musi być zgoda. No cóż Szwecja pod tym względem z pewnością jest krajem znającym się na rzeczy, bo z tego co pamięć mi podpowiada, to właśnie w Szwecji wprowadzono seksualną wolność. A teraz wprowadzają seksualną reglamentację.

Powstaje jednak pytanie, czy tego rodzaju zgoda będzie czytelna w stosunku do pragnącego zgwałcić kogokolwiek imigranta. W absolutnej większości przypadków imigranta, który oczywiście po szwedzku nie rozumie. Rzecz jasna imigranci coś tam po angielsku zapewne potrafią powiedzieć i słowo "no" prawdopodobnie dla każdego z nich będzie zrozumiałe. Tylko czy którykolwiek z nich będzie się tym przejmował? A czy do tej pory przejmowali się prawem państw, w których funkcjonują i których prawo bardzo często łamią? Nie przejmują się, traktując te państwa jak konkwistadorzy. Trudno więc, żeby przejmowali się kolejnym szwedzkim przepisem. A my w Polsce cieszymy się z tego, że nawet w dziedzinie erotyki mamy jeszcze wolność.

I właśnie wolności i samodzielności nam wszystkim w Wigilię życzę :-)

Kolory życia

Dziś nawiedził mnie spontaniczny pomysł z zawieszenia lampek choinkowych w domu. Oczywiście nie mam choinki, ale lampki mogę zawiesić gdzieś, gdzie się dają przytrzymać. W zeszłym roku byłem w innym pomieszczeniu i miałem wiszące na ścianę wiklinowe meble, do których bardzo łatwo lampki można było przymocować lub przez nie poprzekładać. Drugi zestaw lampek, do wieszania nawet na balkonie, zawiesiłem na regale. Jednak w moim obecnym lokalu mieszkalnym tego typu rozstawienie byłoby niepraktyczne.

Regał jest wepchnięty w wąskie przejście korytarza i lampki tam umieszczone by się marnowały. Zawiesiłem więc lampki balkonowe w pokoju, koło stołu masażowego na zasłonie zasłaniającej szczelnie okno. Sprawdziłem nawet to, że w nocy nie będą o nas tak bardzo przez tę zasłonę przebijały, bo nie chciałbym robić iluminacji walącej po oczach z zewnątrz. Lampki choinkowe zawiesiłem w drugiej części pomieszczenia, kuchennej, w której mam swój gabinet. Są one umieszczone z tyłu i będą tworzyły kolorową fajną atmosferę w czasie pracy. W przeciwieństwie do wielu osób, tego rodzaju dekoracje wielkanocne będą u mnie być może aż do początku wiosny.

Ma to bardzo praktyczne znaczenie. Kolorowe lampki są bardzo dobrym elementem wnoszącym nieco życia w smutną zimową rzeczywistość. Przekonałem się o tym, że dobrze wpływają na samopoczucie i sprawiają, że mamy lepszą motywację do działania. W sumie można by nawet tego rodzaju oświetlenie trzymać przez cały rok. Oczywiście ponieważ mamy święta, więc powiesiłem także jedną bombkę. To akurat ręcznie wykonana bombka z aniołkiem, najładniejsza którą posiadam. W sumie nie mam gdzie wieszać bombek więc powiesiłem ją na firance.

Jedna bombka wystarczy - święta powinno się mieć w sercu :-)

Świąteczna arytmetyka

Już za dwa dni Wigilia. Będziemy wtedy dzielić się opłatkiem, spożywać wigilijną wieczerzę, a potem otrzymywać prezenty. Oczywiście mówię o tym, z czym Wigilia mi się kojarzy. Dostałem dzisiaj rano życzenia świąteczne od Planetromeo, a więc internacjonalistyczny gejowskiego portalu. Zaczynają się one od takiego tekstu: Grudzień to miesiąc dzielenia się: spotykania się, aby wymienić się prezentami, zjedzenia wspólnego posiłku, czy po prostu świętowania. To czas, który spędzamy z rodziną i ukochanymi osobami. Ale dla wielu ludzi okazywanie miłości ich wybrankom i życie pełnią życia jest wciąż niedoścignionym marzeniem, drogą usłaną wieloma problemami.

Ponieważ słowo "dzielenia się" wypadło na końcu linijki, więc czytając ten mail od razu dopowiedziałem sobie w pamięci "opłatkiem". Tymczasem opłatka nie było widać po drugiej stronie tekstu. W sumie nie powinno to dziwić, bo to praktycznie oryginalnie polski zwyczaj. Ale magia Świąt Bożego Narodzenia jako taka już typowo polska na wyłączność nie jest. Jak widać, dla Planetromeo dzielenie się to jednak bardziej arytmetyka, a nie magia świąt. Spotykanie się z ludźmi (dodać lub ująć), wymienianie się prezentami (dodać lub ująć), zjedzenie posiłku (stanowczo dodać do żołądka), czy po prostu świętowanie (wynik arytmetyczny nieoznaczony, ale pewnie dodać trochę fun, a odjąć nieco zmęczenia). Okazuje się pod koniec listu, że najważniejsza jest fundacja Planetromeo i działanie na rzecz tego, aby inni ludzie mogli żyć pełnią życia i okazywać miłość wybrankom.

Niby to wszystko słuszne, bo jeżeli ktoś naprawdę szczerze kogoś kocha od serca - co akurat w przypadku środowiska gejowskiego jest niestety wciąż ewenementem - to powinien mieć możliwość swą miłość okazywać. Nie uważam jednak, że koniecznie musi mieć zagwarantowane to, że będzie z tą miłością uzewnętrzniać się wszem i wobec w każdej sytuacji. Prawdziwa miłość jest w naszych sercach. Ważne abyśmy mogli spokojnie żyć ze sobą razem i nie przeszkadzać innym i żeby inni nie przeszkadzali nam w tym życiu. Tylko tyle i aż tyle. Jeżeli ktoś uważa, że niezbędne dla miłości gejowskiej jest to, żeby geje musieli koniecznie się z nią pokazywać wszem i wobec w każdym miejscu, to jest w błędzie. Podobnie zresztą uważam, na dokładnie takiej samej zasadzie, że nie ma sensu, aby się obnosili ze swoją miłością heterycy.
 

A na koniec moja skromna arytmetyka - w święta (i nie tylko w święta) dajmy jak najwięcej dobra od siebie, bo im więcej go rozdajemy (ująć), tym więcej mamy go w sobie (dodać).

Święto Kapiszona

Jeśli miałbym się zastanawiać nad tym, jak określić wczorajszy dzień, to przyszłoby mi do głowy określenie Święto Kapiszona. Faktycznie, pohukiwania groźby i dyktat Komisji Europejskiej można by określić właśnie mianem strzelania z głośnego, ale mało skutecznego kapiszona. Trochę czytałem o działaniach Komisji Europejskiej, o tym że nie do końca odpowiadają one jej traktatowemu umocowaniu, a z pewnością spowodowane są politycznym zaślepieniem. Zaś morał, który wynika z histerycznej reakcji Komisji jest prosty - cytując znaną piosenkę Wojciecha Młynarskiego - róbmy swoje.

To samo dotyczy naszego prywatnego życia, zarówno teraz przed okresem zbliżających się świąt, jak i w nowym roku, gdy co niektórzy będą podejmowali kolejne realistyczne lub nierealistyczne zobowiązania i plany życiowe. Po prostu róbmy swoje. Róbmy to w miarę dobrze, bo tak naprawdę tylko my sami jesteśmy największymi wrogami samych siebie. Jeśli nie będziemy podkładali sobie przeszkód pod nogi, to być może i życie będzie dla nas również łaskawsze. Bardzo często bowiem życiowe przeszkody są takimi samymi kapiszonami, jak pohukiwania Komisji Europejskiej.

W moim własnym przypadku to również jest bardzo aktualne. Ode mnie zależy bardzo wiele rzeczy, które będę w stanie zorganizować swoim życiu. Choć nawet w zakresie mojej pracy aż dwie trzecie czynników związanych z zarabianiem pieniędzy nie są bezpośrednio w mojej gestii, to jednak ten trzeci czynnik, czyli moja własna praca, powinien być w zupełności wystarczający do zapewnienia również tych dwóch pierwszych na przyzwoitym poziomie realizacji. W moim własnym życiu także najwięcej zależy ode mnie, ale nadal jestem święcie przekonany o tym, że niekoniecznie ja sam będę w stanie to osiągnąć w pełni. Innymi słowy mam wiarę w to, że bycie z ukochaną osobą u boku da o wiele więcej możliwości układania swojego życia niż samodzielne działanie, choćby z największą wolą walki.

I z taką ciekawą refleksją siadam do kolejnej pracy - akurat jeszcze sam :-)

Modlitwa do grzejnika

Rzadko kiedy mam potrzebę modlenia się do takich przedmiotów jak na przykład grzejnik, ale czasem jest to bardzo przydatne. Zdarzyło mi się takie coś dzisiaj w nocy. Postanowiłem ulepszyć mój grzejnik Sencor poprzez zamontowanie w nim dodatkowego kawałka płótna na filtrze powietrza. Wyciąłem taki kawałek ze ściereczki przeznaczonej do zmywania w kuchni. Pieczołowicie go potem zamontowałem i włączyłem. Okazało się, że nawiew powietrza jest jednak po zamontowaniu tej ściereczki znacznie mniejszy, a więc grzejnik o wiele gorzej radziły sobie z grzaniem pomieszczenia.

W sumie zakurzenie grzejnika nie jest aż tak dramatyczne, a i tak jest on wyposażony w swój własny filtr ze specjalną gąbką, natomiast moja troska o jeszcze większą redukcję tego zakurzenia spowodowałaby de facto małą użyteczność grzejnika. Postanowiłem więc jednak to wszystko usunąć. Nie byłoby w tym nic złego gdyby nie to, że grzejnik po tym przestał działać. Myślałem, że to może czujnik wychylenia, ale nic. Włączyłem go i nic. Wyjąłem zestaw narzędzi komputerowych, aby rozkręcić obudowę. Oczywiście wysypały mi się wszystkie końcówki śrubokrętów. Musiałem je starannie wkładać do odpowiednich przegródek, ale na szczęście wszystkie były podpisane.

Rozkręciłem obudowę i chciałem zobaczyć, czy jest jakiś ślad przepalenia albo bezpiecznik, który by wymagał wymiany (choć i tak nie miałem żadnego bezpiecznika na wymianę), ale nic takiego nie było. Skręciłem obudowę i podłączyłem ponownie grzejnik. Zrezygnowany włączyłem - i działa! No to zmówiłem modlitwę do grzejnika. A ściślej do Pana Boga w podzięce za przywrócenie grzejnika do sprawności. Tak sobie myślę, że być może zadziałał czujnik temperatury. Grzejnik mniej wentylowany przez powietrze częściowo zasłonięte szmatką zamontowaną przeze mnie nagrzał się po prostu znacznie szybciej i czujnik temperatury odłączył go od pracy. Choć co prawda nie wyłączył się samodzielnie, bo wyłączyłem go ręcznie, to jednak czujnik temperatury być może blokował go przed kolejnym uruchomieniem.

Tak czy owak nie będę już się do niego dotykał - wolę, jeśli w zimie grzejnik będzie po prostu działał (a kurz niech się gromadzi).

Zawirowania

Przy poznawaniu ludzi mogą występować różnego rodzaju zawirowania. Tak naprawdę początkowy okres to - jak niektórzy sugerują - wersja demo, kiedy staramy się być zupełnie innym niż jesteśmy naprawdę. Ja w miarę możliwości staram się nie zmieniać w tym okresie swojego postępowania dlatego, że uważam, wersja demo którą będziemy sztucznie promowali i tak prędzej czy później okaże się nieprawdziwa. Mam na myśli jednak zupełnie coś innego, gdy piszę o tych zawirowaniach związanych z początkowym poznawaniem się.

Początkowy okres poznawania się to także docieranie się i sprawdzanie zgodności charakterów. To też klarowanie w sobie wizji drugiej osoby i sprawdzanie, czy jej zachowanie trafia w nasze dopuszczalne granice tolerancji. Oczywiście jeżeli mamy do czynienia z mitycznym przypadkiem takim, że dwie osoby są idealnie do siebie podobne, to będzie wszystko idealnie pasowało. Jednak w praktyce oczywiście tak nie jest. Musimy ocenić, na ile zachowanie drugiej osoby w różnych sprawach - i to w sprawach nie do przewidzenia teoretycznie - będzie w granicach naszej akceptacji lub też poza nimi. Jeśli poznajemy kogoś, kogo całe zachowanie będzie w granicach naszej akceptacji, to może się z nim udać.

Dlatego nie jestem zwolennikiem wielkiego teoretyzowania przed poznawaniem ludzi, a nawet trudno byłoby wymyślać sensowne obszary działań, na których polu trzeba będzie tej oceny dokonywać. Kilka takich obszarów można wymienić z pamięci, ale będą to ogólniki. Tymczasem mogą być pewne rzeczy po prostu nie do przewidzenia, które mogą wpływać pozytywnie lub negatywnie na dobieranie się. Podam idiotyczny przykład wzięty z sufitu - może się okazać, że osoba poznawana jako partner ma taki zwyczaj, że śpiewa rano przy goleniu. Może okazać się, że będzie to dla nas kompletnie nie do zaakceptowania. I strasznie będzie podkopywało nasz związek. Oczywiście samo śpiewanie przy goleniu pewnie związku nie zniszczy, ale więcej takich czynników razem może już stanowić nową jakość.

A zatem poznawanie do związku to bardzo mozolne dobieranie się.

Wystarczy czuć

Poznawanie potencjalnego partnera do związku to żmudne i fascynujące zajęcie. Żmudne jest dlatego, że bardzo wiele jest fałszywych tropów i osób które wydawałoby się, że są odpowiednie, ale tak naprawdę okazuje się, że nie należą do tego poszukiwanego przez nas "ideału". Specjalnie piszę o ideale w cudzysłowie dlatego, że tak naprawdę ideał jest tylko pewnym przybliżeniem, a nie punktem ściśle określonym. Mamy więc bardziej pewien zakres idealny, niż jednoznacznie określony ideał, którego po prostu nie ma. Jeśli jednak trafimy na kogoś, kto faktycznie wydaje się być na prostej drodze do zostania partnerem, to wtedy jego poznawanie z teraz bardziej fascynujące.

I w tym zakresie wystarczy czuć - czuć oczywiście bliskość z poznawaną osobą, choć jest to troszeczkę zbyt ogólnikowe pojęcie. Bliskość, a raczej poczucie bliskości, buduje się poprzez orientowanie się w tym, że coraz więcej obszarów, które z potencjalnym partnerem dzielimy, są wspólne. Na przykład wspólne pasje mogą być wspaniałym elementem spajającym związek. Przecież niekoniecznie muszą to być pasje idealnie do siebie symetryczne, wystarczy że są podobne. Poznaję od niedawna bardzo fajnego chłopaka, z którym obaj mamy mamy pasję do gier. Nie jest ważne tak naprawdę to, czy obaj będziemy ściśle grali w ten sam rodzaj gier, lub wręcz w tę samą grę. Możemy grać w zupełnie odmienne gry, zupełnie do siebie nieprzystające. Ale jako dedykowani gracze doskonale zrozumiemy jeden drugiego.

Tak samo jest wtedy, gdy odczuwamy to, że mamy podobne lub takie same fetysze. Oczywiście to także szalenie zbliża. Doskonale rozumiemy swoje potrzeby, doskonale rozumiemy swoje wrażliwości. Doskonale wiemy, w jaki sposób rozbudzić siebie i partnera emocjonalnie. To oczywiście jest ogromnie korzystne dla udanego seksu. Ale warto pamiętać o tym, że na samym seksie nie zbuduje się związku. Trzeba mieć również bardzo wiele innych punktów zaczepienia. Nie tylko pasje, na przykład do gier, ale również podobieństwo charakterów lub też ich brak konfliktu ze sobą. Życzliwość i otwartość w codziennym życiu też się przydadzą. Wydaje się, że jest tego bardzo dużo - faktycznie jest bardzo dużo tych parametrów - ale tak naprawdę zdumiewająco łatwo układają się wtedy, gdy okaże się, że generalnie jest nam ku sobie. Oby tym razem udało się, bo naprawdę zapowiada się wartościowa relacja.

A skąd o tym wiem? Wystarczy czuć ;-)

Wystarczy chcieć

Ostatnio na blogu nie bardzo miałem możliwości pisać o pozytywnych rzeczach w związku z poznawaniem ludzi. Co innego oczywiście jest cieszyć się z wymiany takiego lub innego domowego lub osobistego sprzętu na lepszy, a przy okazji opisywać swoje wrażenia na blogu, ale zupełnie inaczej byłoby cieszyć się z poznania osoby, która faktycznie wydaje się być odpowiednia i szalenie optymistyczna jeśli chodzi o budowanie z nią relacji. Miałem takie wydmuszki poznawcze ostatnimi czasy, o których zresztą niedawno pisałem, a które specjalizowały się w pięknym deklaracjach poprzez komunikator Skype.

Niestety wydmuszki te błyskawicznie sflaczały niczym przebity balonik, gdy tylko przyszło do pytania o numer telefonu, które jest przecież oczywiste w przypadku umawianie się na jakiekolwiek spotkanie. Nie wyobrażam sobie bowiem spotykania się na ślepo. Owszem kiedyś, dawno temu, umówiłem się w ten sposób, i to w bardzo inteligentnym stylu - a mianowicie przewidziałem dwa zapasowe terminy spotkania na wypadek gdybyśmy się rozwinęli w czasie pierwszego. I żaden z tych trzech terminów spotkania nie wypalił gdy byłem już w terenie. Niepotrzebnie przejechałem całą Warszawę żeby się z kimś próbować na ślepo spotkać. Oczywiste jest więc, że przed jakimkolwiek spotkaniem chciałbym wymienić kontakt, który da się zrealizować także w terenie, z telefonu.

Jak widać jednak, dla niektórych super zakręconych na punkcie poznawania i strzelających jak karabin maszynowy wspaniałymi emocjonalnymi deklaracjami (przy wykorzystaniu Skype), tego rodzaju przejście do realności wymiany numeru telefonicznego jest barierą nie do przebicia. Tymczasem poznałem, kogoś kto mnie zagadał i z którym zaczęliśmy najpierw pisać na GG (co mnie bardzo wkurzyło z tego powodu, że przy okazji ujawniły się techniczne problemy na GG na moim kompie - a nie znoszę sytuacji, gdy takie problemy powstają). Potem jednak wymieniliśmy numery telefonów (a jednak można!) i zaczęliśmy już pisać i rozmawiać ze sobą na WhatsApp. Warto przy tym dodać, że bynajmniej nie planujemy się w tej chwili spotkać (co spowodowane jest wyłącznie przyczynami logistyczno-organizacyjnymi), lecz już mamy do siebie pełny kontakt, o każdej porze dnia i nocy - i to w jak najbardziej dosłownym, przetestowanym w praktyce tego słowa znaczeniu.

Jak widać można - wystarczy naprawdę chcieć się poznać.

Czas to pieniądz

Uwielbiam oczekiwanie na rozwój wydarzeń. Ale bardziej wolałbym takie oczekiwanie mieć na oglądanym przez siebie filmie niż w moim własnym życiu. Ostatnio zaś znowu ma miejsce wielka kampania zbierania pieniędzy na kolejną wypłatę i zaczynam na własnej skórze czuć sens powiedzenia, że czas to pieniądz. Fakt, moja praca jest fajna, nikt mnie w niej nie ściga i sam decydują o tym, ile chcę pracować. Sam za wszystko odpowiadam i od mojej odpowiedzialności jedynie zależy to, jak będę pracował. Są w niej jednak pewne organizacyjne drobne wady. Specyfika mojej pracy jest taka, że w sumie są aż trzy elementy, które decydują o zebraniu pieniędzy lub też niepowodzeniu takiej operacji. I niestety dwa z tych elementów nie zależą ode mnie. 

Pierwszym podstawowym elementem, bez którego nie ma pracy, jest oczywiście dostępność zleceń. Jeszcze dwa dni temu było z tym krucho i pokazywało się powoli dno na liście zamówień do realizacji. Na szczęście przez ostatnie dwa dni dowalili ich tyle, że starczy być może już do świąt. Drugim elementem, który zależy już ode mnie jest to, czy pracę będę w stanie wykonać. Oczywiście to nie tylko kwestia mojego samozaparcia i energii, ale też wielu innych czynników nieraz trudnych do ustalenia i do odpowiedniego ustawienia w celu optymalizacji pracy. Tylko w tym zakresie mogę mieć do siebie pretensje o to, że nie byłem w stanie zrobić wystarczająco wiele zleceń.

Ale jeśli nawet są zlecenia jeśli nawet zrobię ich dość, to jeszcze pozostaje trzeci element znów będący poza moim zasięgiem. To formalne zaliczenie prac do wypłaty. Z reguły bez problemu są one zaliczane, może jedna na sto jest zwracana do drobnych poprawek. Chodzi jednak o to, że do tych zaliczeń także ktoś powinien usiąść i je wykonać, a ostatnio niestety z zaliczeniami moich prac się nie podpisywali. Na szczęście przez ostatnie dwa dni tu także nadrabiali zaległości. Martwię się  jednak tym, czy na początku przyszłego tygodnia zaliczą mi to, co napisze przez weekend i te kolejne dni - bo wtedy zadysponuję wypłatę i każdy pieniądz dodatkowo zaliczony będzie się liczył.

A zatem mój serial pod tytułem "W jak wypłata" trwać będzie dalej ;-)

Małe bydlątka, większe radości

Wigilii jeszcze nie ma, ale bydlątko przemówiło już własnym głosem na Skype. Ale po kolei. Wczoraj położyłem się na (w pewnym sensie) służbową drzemkę około 15. Teksty, nad którymi pracowałem, wyczerpały się i została tylko lista tekstów stosunkowo niedojrzałych, których ceny były niewiele wyższe od minimalnej. Trzeba więc byłoby poczekać kilka godzin, powiedzmy około 5-10, by ich ceny wzrosły do akceptowalnego poziomu. Dlatego wyszedłem na spacer, kupiłem jedzenie, zjadłem i zmuliło mnie po jedzeniu, a potem spokojnie poszedłem na służbową drzemkę. Budziłem się od godziny 19 do 21 i kolejno przestawiam sobie budziki.

I nagle o 21.09 mam powiadomienie ze Skype o tym, że bydlątko się odezwało, ludzkim głosem przemówiło. Tak, mam na myśli to bydlątko, które miało się spotkać i nagle się nie spotkało, a miało cały dzień wolny i całą noc wolną. Już za dnia bydlątko coś mi napisało, ja mu odpisałem i teraz odpisało mi na to, co mu odpisałem. Ale w sumie mało mnie to obchodziło. Wreszcie przyszło bowiem dla mnie zamówione kilka dni temu eksploratorskie etui do telefonu. Założyłem je i oniemiałem. Nareszcie etui zrobione poprawnie. Żadnych luzów, żadnych przekrzywień i wszystko idealnie. No prawie idealnie. Z wyjątkiem lekko telepiącej się, złożonej z tyłu telefonu, składanej stopki do podpierania telefonu w pozycji postawionej bokiem.

Dzięki tej stopce telefon mógł być podparty na przykład do oglądania filmów. Ponieważ u mnie oglądałbym filmy na stole do masażu leżąc lub siedząc na łóżku, więc telefon byłby na wysokości mojej twarzy. Ta stopka do jego podpierania nie byłaby sensowna, gdyż telefon byłby wstawiony pod niewłaściwym kątem, zbytnio ekranem w stronę sufitu. Musiałabym i tak podpierać go czymś innym. Niestety, stopka minimalnie telepała się mając luzy i troszeczkę w czasie potrząsania wydawała delikatne klekoczące dźwięki. Oczywiście przeszkadzało mi to, bo było jedyną przeszkodą do uznania etui za idealne. Zdecydowałem się temu zaradzić. Wziąłem trochę podwójnego plastra klejącego i skleiłem od środka tę stopkę po to, aby się nie telepała. Co prawda nie można jej będzie otwierać bez zerwania tej blokady, ale i tak stopka nie będzie przydatna.

Cóż, co prawda tego niby idealnego chłopaka nie spotkałem, ale przynajmniej idealne etui na telefon wreszcie mam :-)

Na dwoje notka wróżyła

Zadziwiające w przypadku dzisiejszej notki na bloku jest to, że pisząc ją nie wiem zupełnie o tym, jak będzie wyglądała sytuacja jutro, gdy ta notka będzie opublikowana. Innymi słowy, może być ona albo dalej utrzymana jeśli chodzi o swoją ważność, albo wręcz przeciwnie - jej zawartość będzie kompletnie zaprzeczona. Bardzo ciekawie jest pisać notkę, która może się sprawdzić lub też na odwrót. Z jednej strony chciałbym, żeby się nie sprawdziła, a drugiej strony jestem raczej pewny, że się niestety sprawdzi. A wszystko dotyczy chłopaka, którego jakiś czas temu zacząłem poznawać na czacie i potem na Skype żeśmy rozmawiali, a raczej pisali.

I to trochę od przypadku do przypadku, bo i on był zajęty, i ja byłem zajęty, czasem się na Skype rozmijaliśmy. On pisał do mnie, gdy mnie nie było przy kompie, ja pisałem do niego, gdy jego nie było i tak dalej. Wczoraj rano, po sporej części nocy słusznie przepracowanej, położyłem się na dwie godziny spać. Prawie zasypiam, a tu piknięcie telefonu - ten chłopak napisał do mnie na Skypie. A poprzedniego dnia w ogóle nie pisał, więc byłem ciekaw wiadomości od niego. Od razu otrzeźwiałem i zacząłem odpisywać, tak bardzo fajnie i bardzo emocjonalnie. Na szczęście nie posunąłem się do jakiś zbyt wylewnych deklaracji, ale i tak było to bardzo zalotne. Okazuje się, że on ma wolny dzień i możemy się spotkać. Nie ma problemu, co najwyżej zawali mi jeden dzień pracy. A jaka byłaby korzyść, gdyby się okazało, że to faktycznie jest odpowiedni partner? Bezcenna.

Pozostała jeszcze jedna drobna techniczna kwestia - wymiana numerów telefonu. Trudno bowiem się spotkać z kimkolwiek nie mając do niego backupu komunikacyjnego w postaci telefonu. Zawsze wtedy można zadzwonić, powiadomić i jakichkolwiek komplikacjach i tak dalej. Zadziwiające, ale gdy tylko zapytałem go o wymianę telefonów, to on natychmiast zaprzestał pisania. Potem okazało się, że już jest Away. Nie pierwszy raz to się zdarza, bo z tego co kojarzę wcześniej, to proponowałem mu wymianę telefonów i również zrobił się Away. Czyżbym miał do czynienia z wyjątkowo perfidnym bajkopisarzem, który wytrzymał kilka dni takiej przerywanej komunikacji, wykazał się wolą utrzymania kontaktu tylko po to, aby poślizgnąć się na ostateczne na wymianie telefonów przed spotkaniem w realu? Jeśli mam rację, to moja notka się potwierdzi i nie spotkamy się. Jeśli nie mam racji i jednak spotkamy się, to w momencie, gdy ta notka będzie opublikowana na blogu, będzie już z góry nieaktualna.

Obawiam się jednak, że moja intuicja co do świadomego unikania wymiany telefonów z tym chłopakiem będzie niestety słuszna...

PS Była słuszna. 

Moje ekspoze

Wczoraj mieliśmy exposé premiera. Nawet wysłuchałem go w internecie na YouTubie, chociaż musiałem końcówkę doczytać, bo nagranie nie obejmowało całości. Zawsze lepiej było go słuchać niż czytać, bo są różne smaki widoczne i słyszalne, takie jak na przykład dawanie głosu przez opozycję, podwójne podanie szklanki wody premierowi i tym podobne kwiatki. Ale ja też miałem wczoraj swoje ekspoze - tym razem w tej pisowni. Byłem bowiem wyeksponowany. Można nawet powiedzieć, że kompletnie wyeksponowany. A dokładnie byłem goły.

I siedziałem tak z kwadrans zupełnie na golasa. Oczywiście nie dlatego, że jestem nudystą. Przyszła wczoraj - zresztą zaskakująco szybko - wygrana przeze mnie na licytacji waga. I zacząłem ją konfigurować. Ściągnąłem sobie aplikację na smartfona, połączyłem się z wagą przez bluetooth, rozebrałem się do naga (żeby waga mogła mi adekwatnie zważyć) i zacząłem próbować z tym ważeniem. Okazało się jednak, że waga mnie waży w trybie gościnnym - i pokazuje jedynie samą wagę i nic więcej. A gdzie te wszystkie obliczenia różnych indeksu BMI, ilości tłuszczu, mięśni, kości, wody w organizmie i zapotrzebowania kalorycznego? Nie ma.

Siedzę więc goły, próbuję coś skonfigurować. Nie udaje się - taka naga prawda. Wreszcie się udało. Trzeba kliknąć na samą wagę na liście przedmiotów sparowanych i wtedy mogłem wybrać dwa ostatnie parametry - moje inicjały oraz klasę mojej aktywności ruchowej. Początkowo wybrałem nieodpowiednio, ale potem, gdy zastanowiłem się i przeanalizowałem sytuację, doszedłem do wniosku, że powinienem ten wybór obniżyć. Oczywiście w zależności od naszej klasy ruchowej waga będzie inaczej przeliczała naszą wagę na masę mięśniową, tłuszczową i tak dalej. No i zacząłem się oficjalnie ważyć. I faktycznie wszystko działa. W aplikacji telefonicznej wszystkie dane są zapisane. A zatem moje dzisiejsze ekspoze - konfigurowanie wagi - warte było fatygi. Rząd zacznie pracować nad państwem po exposé premiera, ja zacznę pracować nad sobą po ekspoze w trakcie konfigurowania mojej motywującej do pracy nad sobą wagi.

Jedyna różnica, że rząd z obywatelami nie komunikuje się przez bluetooth ;-)

Słuch słuchawek

Skoro mamy już małą tradycję masła maślanego w tytułach postów, to dzisiaj o słuchu słuchawek. Przez ostatnie kilka miesięcy miałem dwa bardzo dobre zestawy słuchawkowe firmy Brainwavz. W ogóle na początku flirtu z tą marką miałem najtańsze słuchawki Brainwavz Delta, ale jedna z osób odwiedzających mnie raczyła sobie je przytulić. Swoją drogą to ciekawa historia sama w sobie - chłopak był na mnie obrażony, że nie doprowadziłem go do orgazmu, że korzystając z mojej nieuwagi przytulił moje słuchawki. Zabawne samo w sobie. Wtedy zakup nowej słuchawek był oczywiście sporym wydatkiem, w porównaniu do mojej sytuacji finansowej. Jednak kupiłem starannie wybrane słuchawki Brainwavz M1. Okazały się fenomenalnie lepsze od tych poprzednich, a nawet o wiele wygodniejsze w użytku (w sensie wygody zakładania do uszu). Założyłem do nich podwójne gumowe wkładki (czyli taką jakby podwójną choinkę), bo muzyka w nich była najlepsza.

Potem kupiłem słuchawki Brainwavz XF200 przeznaczone intencjonalnie do chodzenia na spacery. Miały one odpowiednie zauszniki pozwalające lepiej je trzymać w uszach, a także wyposażone były w oliwkę ze sterowaniem i mikrofonem, a ja nie posiadam jakichkolwiek innych słuchawek mogących pełnić rolę zestawu telefonicznego. Problem jednak okazał się taki, że mój antyczny Android 4.0.4 na Samsungu po prostu nie był w stanie wykorzystywać w pełni tych słuchawek. Oczywiście muzykę na nich można było bardzo pięknie odsłuchiwać, ale w przypadku rozmowy telefonicznej nie było mnie słychać dla rozmówcy. Musiałem wtedy rozłączać słuchawki i rozmawiać z telefonem przy uchu. Kiedy kupiłem telefon Asusa, oczywiście słuchawki te zaczęły funkcjonować prawidłowo, a równocześnie z Asusem były piękne białe słuchawki o bardzo delikatnym kablu, a zatem świetnie nadające się do chodzenia na takie spacery, w czasie których słuchawki powinno się mieć możliwość łatwo wyjmować z uszu (miały oczywiście też oliwkę z mikrofonem).

Do słuchawek XF200 założyłem wtedy półprzezroczyste czarne gumki, które po prostu były bardziej eleganckie pod względem wizualnym, a jednocześnie dość szerokie i łatwo zatykające uszy. Korespondowały z białymi podobnymi gumkami w słuchawkach Asusa. Wybierając grube gumki założyłem, że skoro jestem na spacerze, to nie będę potrzebował słuchania dźwięków zewnętrznych, a okoliczny uliczny huk może mi przeszkadzać. Ciaśniej wchodzące do ucha i tłumiące zewnętrzne dźwięki gumki są jak najbardziej pożądane. Ostatnio wprowadziłem jednak zmiany w słuchawkach M1 używanych przy komputerze. Także wstawiłem tam półprzezroczyste czarne gumki, ale najmniejszego rozmiaru. Zależało mi powiem na tym, abym właśnie jak najwięcej słyszał przez założone słuchawki. Dlaczego? Mogę dzięki temu słuchać muzyki na słuchawkach, a jednocześnie słyszeć swój głos w czasie dyktowania do komputera tekstów podczas mojej pracy. I tak mam trzy pary słuchawek z półprzezroczystymi, bardzo eleganckimi wkładkami gumowymi.

A właśnie na takiej gumkowo-przezroczystej symetrii mnie, pojebanemu w niektórych wybiórczych sprawach estecie, zależało :-)

Waga wagi

Kupowanie na Allegro faktycznie może być bardzo ciekawym doświadczeniem. Przekonałem się o tym już kilka dni temu - i zresztą zasygnalizowałem to także na moim blogu. Polowałem bo wiem od dawna, ale z planem do realizacji w bliżej nieokreślonej przyszłości, na bardzo ciekawą wagę łazienkową. Wyposażona jest w Bluetooth, więc może przesyłać automatycznie wyniki pomiarów do aplikacji na smartfonie. Byłoby to zbędnym gadżetem, gdyby nie to, że waga nie tylko waży ciało, ale również oblicza poziom wody w organizmie, masę tkanki mięśniowej, tłuszczowej oraz kostnej, liczy BMI oraz zapotrzebowanie kaloryczne. Jest to więc waga rzeczywiście o wiele lepsza od tej. którą posiadam. Z pewnością taka waga byłaby nie tylko bardziej motywująca do odchudzania i trzymania diety.

Jedno było jednak konieczne - zakup takiej wagi. Za pierwszym razem nie udało się dlatego, że zapomniałem się zalogować do Allegro próbując przelicytować cenę. Na szczęście drugiego dnia była podobna aukcja. Tym razem byłem gotów zalogowany i czekałem. W odpowiednim momencie chciałem przebić cenę, a tymczasem akcja skończyła się na kilka sekund przed jej odliczanym na stronie końcem. I znów klęska. Do trzech razy sztuka. Kolejna akcja była następnego dnia. Tym razem byłem jeszcze mądrzejszy. Nie tylko zalogowałem się, ale również odpowiednio wcześnie (czyli dodatkowe kilka sekund wcześniej) zalicytowałem. I co tym razem się stało? Pokazał się kolejny ekran potwierdzenia licytacji. Znów nie zdążyłem. Tak dawno nie licytowałem na Allegro, że zapomniałem o tym dodatkowym ekranie. 

Następna aukcja, kosztująca tym razem atrakcyjne kilka złotych mniej od poprzednich, była w niedzielę. Przygotowałam się jeszcze lepiej. Miałem dwie zakładki otwarte w przeglądarce - w jednej była aukcja z pokazywanym zegarem odliczającym czas, a na drugiej końcowy ekran potwierdzenia przebicia licytacji. Kliknąłem na jego przycisk odpowiednio wcześnie i dostałem komunikat, że moja oferta jest najwyższa. Akcja się zakończyła, ale okazało się że jej nie wygrałem. Nie było żadnego maila z potwierdzeniem ani wygranej aukcji na mojej liście kupionych. Zacząłem oglądać na Allegro inne przedmioty, które chciałbym kupić, wkurzając się na wagę. Już prawie byłem gotów do innego zakupu, gdy przyszedł mail o wygraniu przeze mnie licytacji. Tak dawno nie wygrywałem licytacji na Allegro, że nie wiedziałem, iż mail przyjdzie z pewnym opóźnieniem. Dobrze, że nie zdążyłem nic innego kupić, bo nagle miałbym problem z kasą.

Jak widać wielkiej wagi były problemy z kupnem tej użytkowo wielkiej wagi ;-)

Uroki projekcji

Ostatnio pisałem dużo o technicznych kwestiach komunikacji w systemie Android i Windows, a dzisiaj napiszę o bynajmniej nie technicznym lecz bardziej psychologicznym aspekcie komunikacji. Ponieważ jest to blog gejowski, więc tego rodzaju post będzie z pewnością znacznie ciekawszy niż wczorajsza recenzja nawet najpiękniej nazwanego i najwygodniejszego multikomunikatora do Windows. Otrzymałem bowiem w odpowiedzi na mój anons na jednym z internetowych portali następujący mail od jednego z wielbicieli. Podaje go w oryginalnej pisowni dlatego, że jest ona istotna.

szukasz od miesecy i okazuje sie trudno znallezc mlodeg o z pelnym zbiornikiem spermy!!!!!!!!!!!!!! 

Co można by technicznie powiedzieć o tym mailu? Jest szalenie niechlujny i zdecydowanie przesadnie emocjonalny. O jego niechlujstwie świadczy brak zaczęcia go dużą literą, brak polskich liter i literówki jako takie. Przesadna emocjonalność wyrażona jest ogromną liczbą wykrzykników na końcu. Również treść maila jest strasznie emocjonalna - zawiera bowiem wyraz zamierzonego napięcia. Z jednej strony mamy poszukiwanie od miesięcy (a więc symbol beznadziejności), a z drugiej strony pragnienie znalezienia młodego z pełnym zbiornikiem spermy (a to już nie jest zwykły młody, ale młody z pełnym zbiornikiem spermy - dramatyczna różnica). Innymi słowy, mam przejebane, bo szukam od miesięcy i nie mogę znaleźć młodego z pełnym zbiornikiem spermy.

Być może do końca przejebane nie miałem, bo bardzo szybko odpisałem na swój typowy sposób. Napisałem mu tak: "Fascynuje mnie zawsze jak ludzie swoje własne projekcje potrzeb przypisują innym :)". Oczywiście było to rzucanie pereł przed wieprze i daremny trud - mail podany przez mojego "wielbiciela" był fikcyjny i jako całą odpowiedź dostałem wiadomość od demona pocztowego o niemożności dostarczenia maila. Dlatego tym bardziej chciałem podzielić się tą ciekawostką na moim blogu. Faktycznie, ewidentnie tu widać pewną projekcję własnych problemów przypisywaną komuś innemu. Ktoś krytykujący mnie w sposób racjonalny, i nie mieszający własnych projekcji do krytyki mojego sposobu poszukiwania chłopaka, nie pisałby maila z takim niechlujstwem, pośpiechem i emocjonalnością.

Doceniam jednak ten jego trud, bo gdyby napisał racjonalny mail do mnie, to nie byłoby o czym napisać na blogu :-)

Franz

Rzadko zdarza się, by coś się w tak zabawny sposób zdezaktualizowane, jak to miało miejsce wczoraj. Pisałem rano o komunikacyjnej gąsce i o tym, jak już witałem się z gąską szukając multikomunikatora na Androida i w końcu go nie znalazłem. Teoretycznie go znalazłem, ale WhatsApp na moim komputerze stacjonarnym nie mógł się wtedy synchronizować, a na używaniu WhatsAppa z wygodnego komputera stacjonarnego mi bardzo zależy. Na moim komputerze centrum komunikacyjnym była przeglądarka Chrome. To tam miałem zainstalowane dwa addony - jeden z nich to był bezpośrednio addon do obsługi GG, a drugi to był Multi Messenger obsługujący WhatsApp, Skype i dwa konta Messengera na Facebooku.

Tymczasem wczoraj tak się złożyło, że zacząłem poszukiwać - już nawet nie pamiętam dokładnie pod jakim pretekstem - multikomunikatora dla Windows. I trafiłem w końcu na program Franz. Jeśli nazwa kojarzy wam się z Franciszkiem Józefem, to być może jest to dobre skojarzenie. Program Franz pochodzi bowiem z Austrii. Poczytałem sobie o nim i początkowo pewnych rzeczy nie zrozumiałem co do jego działania, ale w końcu wszystko stało się dla mnie jasne. Franz jest wręcz idealnym multikomunikatorem. Można porównać go, do ramy obrazu. Zapewnia tylko ramę (albo środowisko), w środku której umieszczony jest dowolny komunikator jako jego wersja internetowa.

Innymi słowy Franz jakby taką własną przeglądarką internetową, w której odpalane są różnego rodzaju strony WWW z komunikatorami. Dlatego każdy komunikator dostępny w swojej własnej wersji internetowej może z łatwością zostać umieszczony we Franzu. Dzięki temu mam w tej aplikacji pięć komunikatorów - czyli całą trzódkę do tej pory obsługiwaną przez Chrome, a do tego jeszcze - bonusowo - mój Kalendarz Google z konta wykorzystywanego w pracy. Jest to o tyle bardziej praktyczne, że GG umieszczone jest razem z innymi komunikatorami w jednym programie zamiast, tak jak do tej pory było, dostępne zupełnie osobno w samym Chrome (gdy reszta była w osobnym okienku). Jest to nie tylko o wiele bardziej pragmatyczne, ale również eleganckie. A poza tym jakoś bardzo spodobała mi się nazwa Franz - i to sprawiło że zdecydowałem się na ten program.

Takie duperele, jak elegancka nazwa programu lub jego ładna ikonka, są dla mnie bardzo często kluczowe przy podejmowaniu decyzji o jego wyborze.

Komunikacyjna gąska

Wczoraj w pewnym sensie już byłem w ogródku i już witałem się z gąską jeśli chodzi o kwestie multikomunikatora w systemie Android. Chodziło mi o to, aby zainstalować Skype na moim telefonie, ale w miarę możliwości połączyć Skype, WhatsAppa i Bóg wie co jeszcze w jednym oprogramowaniu, dzięki któremu można by to wszystko ogarniać z jednego miejsca, a zarazem mniej zużywać pamięci. Szczególnie mniej niż Skype, który jest uznawany za aplikację pamięciożerną. Faktycznie, jeśli chodzi o zużycie pamięci, to Android pokazuje u WhatsAppa 25 MB, a u Skypa 180 MB - Microsoft jednak ma rozmach.

Taki multikomunikatorem wydawała się Disa, która co prawda początkowo miała jedynie możliwość połączenia Messengera z Facebooka, wiadomości (czyli aplikacji do esemesów), a także WhatsAppa. I właśnie na tym ostatnim sprawa się rypła. Poza tym Disa jest już od dwóch lat aplikacją w fazie beta. Troszeczkę to - moim zdaniem - za długi okres deweloperski. Wydawało mi się, że taki program jednak powinien już być w aplikacji normalnej. No i przydałoby się też więcej opracowanych pluginów, chociażby właśnie do Skype, a bardzo miło byłoby także do GG. Jednak najgorszy problem pojawił się z pluginem do Whatsappa. Po pierwsze, nie można było zaimportować z oryginalnego WhatsAppa historii dotychczasowych rozmów, bo jest ona zaszyfrowana. Jednak to jeszcze można by przeboleć.

Drugi problem było wiele gorszy - niestety (ponieważ musiałem się wymeldować z oryginalnego WhatsAppa) bardzo użyteczna karta WhatsAppa na moim addonie do Chrome (na komputerze), który po prostu jest bezkonkurencyjny, przestała działać. Czyli gdybym WhatsAppa używał podłączonego na telefonie do aplikacji Disa, to nie mógłbym korzystać z WhatsAppa na moim komputerze stacjonarnym. Bardzo chętnie wykorzystuję komputer do pisania na WhatsAppie, jeśli tylko jestem przy nim. W tym zakresie mogę bez wątpienia poradzić znakomity dodatek do Chrome, który nazywa się po prostu Multi Messenger i w moim przypadku obsługuje WhatsApp, Skype oraz dwa komunikatory Messenger z Facebooka, z dwóch kont, których używam. Niestety, na Androidzie nie ma takiej wygody i Skype musiałem zainstalować osobno. Dobrze, że rzadko z niego korzystam, więc na co dzień nie musi być włączony i żreć pamięci. 

I po gąsce z ogródka została jedynie kupa na chodniku, czyli gówniany Skype ;-)

Przejebane

Wczorajszy dzień można by określić w moim życiu jako przejebany z różnych powodów. Przede wszystkim za dnia nie mogłem pracować, bo system, w którym pracuje podlegał konserwacji. W związku z czym straciłem dzień pracy. Później nie miałem już siły pracować, zresztą poprzednio pracowałem przez całą noc i byłem zmęczony. To oczywiście na pewno nie napawa mnie optymizmem, bo pieniądze ze straconego dnia przydałyby się na pewno. Co prawda sprzedałem wczoraj mojego wysłużonego, ale wiernego Samsunga, którego używałem przez cztery i pół roku, lecz i w tym zakresie przejebałem coś.

Upatrzyłem sobie pewną aukcję na Allegro dotyczącą przedmiotu, na którym mi zależało, a dostępnego za połowę ceny. Postanowiłem wygrać licytacje w ostatnich sekundach jej trwania i w ten sposób zapewnić sobie towar w o wiele lepszej cenie niż standardowo w sklepie. Akurat był to egzemplarz powystawowy, dlatego taka obniżka ceny jest naturalna. Można powiedzieć, że było to coś podobnego do kupionego przeze mnie okazjonalnie telefonu. Przygotowałem się więc i spokojnie czekałem na kończenie się licytacji po to, aby w ostatnich sekundach ją przebić.

Zostały jeszcze trzy sekundy i kliknąłem na przycisk licytowania. A wtedy - pojawiło mi się radosne okienko logowania do Allegro. Oczywiście zapomniałam się zalogować! I cały misterny plan w pizdu - jak by powiedział Siara. O tym zalogowaniu akurat nie pomyślałem. Nie wiedziałem tylko, czy mam rozpaczać, czy też po prostu śmiać się do rozpuku ze swojego nieogarnięcia. Na szczęście jutro mam podobną aukcje i jest szansa, że uda mi się ją tym razem wygrać. Cóż, na pewno kolejnym razem sprawdzę najpierw to, czy jestem zalogowany na portalu. Humoru nie poprawiło mi również to, że jeszcze nie doszła do mnie zamówiona saszetka do telefonu, a już powinna być. To też przejebało mi wczorajszy dzień.

Oby to był ostatni przejebany dzień w grudniu.

Dyrektywa ptasia

Kretyńskie rozmowy na czacie polegają między innymi na tym, że wiele osób wszystko sprowadza do fiuta i ról w analu. Bardzo trudno znaleźć rozmowę, która by nie zachodziła - i to na ogół na samym jej początku - na tego rodzaju tematy. Dlatego warto robić sobie jaja chociażby po to, aby mieć trochę radości z takich idiotycznych rozmów, które po prostu mogą nieomal dosłownie śmiertelnie zanudzić. Ostatnio wpadłem na bardzo ciekawy, swoiście "unijny pomysł" w tym zakresie.

Mój "mądry inaczej" rozmówca napalony na punkcie seksu analnego zadał mi pytanie, które niezmiennie strasznie mnie wkurwia. Mianowicie zapytał mnie "dlaczego?". Oczywiście chodzi o to, że zapytał dlaczego nie uprawiam analu. To strasznie mnie denerwuje, ponieważ uważam, że akurat z kwestii braku uprawiania analu nie trzeba się tłumaczyć, bo nie jest to rzecz oczywista i przez każdego w niewolniczy sposób realizowana. Widocznie jednak niektórzy dosłownie nie wyobrażają sobie bez analu życia i brak uprawiania go wymaga u nich co najmniej obszernego uzasadnienia.

Tym razem takie uzasadnienie stworzyłem ad hoc. Byłem kompletnie bezczelny i powiedziałem mojemu rozmówcy, że po prostu wykonuję unijną dyrektywę ptasią. Nakazuje ona bowiem, aby nie nadużywać ptaka w jego naturalnym siedlisku. Rozmówca zaniemówił, więc nie było możliwości podziwiać jego reakcji. Ale przynajmniej - a warto patrzeć na to od pozytywnej strony - uchroniło mnie to być może przed kolejnymi, równie kretyńskimi pytaniami precyzującymi kwestię nieśmiertelnego analu, którego ja tak bardzo nie chcę przyjąć. Tak sobie myślę, że mniej więcej analogicznie postępuje lewactwo, które kompletnie jest zniesmaczone tym, że w Europie może być ktoś, kto nie ma ochoty przyjmować muzułmańskich imigrantów.

Na szczęście żyjemy w świecie, w którym różne kretyńskie wybory nie są jeszcze obowiązkowe.

Potęga Wielkiej Litery

Już dawno nie miałem okazji, aby przedstawiać na blogu jakiegoś ciekawego przebiegu rozmowy. Tym razem trafiła mi się taka rozmowa dosłownie w środku nocy, gdy nie mogłem spać, a zatem wstałem i zaraz siadłem do dalszej pracy, bo akurat w poniedziałek nie miałem zbyt wiele zrobionych tekstów. Trafił mi się jakiś rozmówca o nicku "Namiętny". A owa namiętna rozmowa z nim wyglądała na tym nocnym czacie następująco (on i ja).

- Hej
- cześć
- Możemy mieć stały układ Ale czy mógłbyś mnie sponsorować?
- nie szukam układów ale związku, a związku się nie kupuje
- Mi chodzi żebyś mi pomógł
- A w związku będziemy
- nie przewiduję komukolwiek pomagania kasą
- wybacz
- To znaczy, że Twoja Matka to zwykła dziwka jebana jest

Muszę powiedzieć, że jestem w pozytywnym szoku dlatego, że mój rozmówca wykazał się nie lada elegancją - zaczynając wszystkie swoje wypowiedzi dużą literą, a jeszcze do tego pisząc wielką literą o mojej matce. Szacunek za elegancję pisania. Jest on również z pewnością osobą o błyskotliwym myśleniu i posiadającą szeroki zasób słów, z których adekwatnie wybiera różnego rodzaju określenia, na przykład na podsumowanie czyjejś matki. Poza tym jest to człowiek o wielkim sercu dlatego, że łaskawie dopuszcza możliwość bycia w związku z kimś, kto go będzie sponsorował.

A tak na poważnie - okazuje się, że bardzo szybko z takich ludzi wychodzi ich prawdziwa natura. Jak to się mówi, maska szybko opada wtedy, gdy okazuje się, że kasy nie uda im się od kogoś uzyskać. Zawsze bawi mnie ta histeryczna i źle zamaskowana, a do tego najczęściej wybuchowa prezentacja ich rozczarowania. Choć muszę przyznać, że niektórzy rozmówcy są jeszcze bardziej kreatywni i pozwalają sobie na dodatkowe podsumowania po to, żeby sobie ulżyć. Ten być może wolał szybko zakończyć rozmowę ze mną przejść do łowienia kolejnego jelenia.

Będzie to zapewne równie oklepany, jak na obrazach, jeleń na sponsorowisku.

Pogoda dla bogaczy

Zabawny jest jeden element związany z zakupem przeze mnie telefonu. Nawiasem mówiąc Mój Asus świetnie sobie radzi i doskonale pracuje na baterii, ostatnio wytrzymam na niej dwa dni, co biorąc pod uwagę fakt, że przez kilka godzin w tym czasie grałem w brydża nie jest bynajmniej małym osiągnięciem. Zależało mi jednak na tym, aby wybrać się na spacer, którego do tej pory nie zrobiłem. Planowałem powiem pojechanie aż na Żerań i przejście około 12 kilometrów nad Kanałem Żerańskim.

Oczywiście byłaby to świetna okazja do robienia masy ciekawych zdjęć - tyle że do takich zdjęć powinno być odpowiednie oświetlenie. A odpowiednie oświetlenie to co najmniej bardzo pogodny dzień ze słońcem często wystającym spod chmur, a w idealnym przypadku wręcz dzień praktycznie bezchmurny. Tylko w takiej sytuacji byłby sens aby poświęcić kilka godzin na spacer i robienie zdjęć. Dlatego ostatnio pilnie śledzę prognozy zarówno na swoim widżecie pogodowym w telefonie, widżecie pogodowym na komputerze oraz Pogodynce w internecie.

Niestety jak na razie wszystko wskazuje na to, że te wspaniałe słoneczne godziny oddalają się z dnia na dzień. Początkowo zaplanowane dni jako bezchmurne okazują się potem zachmurzonymi, a pogoda psuje się i nie ma sensu planować żadnej wyprawy. Wiadomo, że przewidywanie pogody na wiele dni do przodu jest wróżeniem z fusów, przynajmniej po części. Jednak mam nadzieję, że w ciągu kilku dni uda się wreszcie trafić na tak piękną pogodę, aby można było nie tylko przejść się, lecz również zrobić fajne zdjęcia.

Wiem że ostatnio wiele nie zarabiam, ale przydałaby mi się na kilka godzin pogoda dla bogaczy.

Wyrośliśmy z bajek

Rzeczą, która szalenie wkurza mnie w trakcie rozmów z ludźmi na czatach, ewentualnie także na gadu-gadu lub prowadzenia korespondencji w odpowiedzi na moje anonse, jest jak najszybsze wykrywanie bajkopisarzy. Wkurza mnie w tym zakresie oczywiście każda sytuacja, która pokazuje, że bajkopisarza nie zidentyfikowałem wystarczająco szybko. Powinienem oczywiście w miarę możliwości od razu się poznać na nim i przestać z nim rozmawiać, bo jak wiadomo rozmowa z bajkopisarzem to z definicji strata czasu.

Tymczasem sztuka bajkopisarstwa polega na tym, aby wciągnąć kogoś do rozmowy w taki sposób, aby się nią karmić, a jednocześnie aby nie prowadziła do niczego konkretnego. Bajkopisarz z definicji nie będzie chciał kontynuować znajomości w realny sposób, a jedynie pisać będzie swoje przysłowiowe bajki. Niedawno rozmawiałem na czacie z kimś, kto wydawał się potencjalnie fajnym partnerem, ale poległ tradycyjnie jak na bajkopisarza przystało - z dziwnym ociąganiem się z przejściem na jakikolwiek inny kanał komunikacji. Wreszcie, kiedy go przycisnąłem, poprosił mnie o podanie telefonu. Oczywiście wiedziałem, że nie da znaku życia na telefon, ale na wszelki wypadek zażądałem, żeby w ciągu minuty puścił sygnał lub wysłał wiadomość.

Można się było założyć o wszystko, że na pewno takie coś się nie stanie. I w istocie nic się nie stało. Okazał się zwykłym, typowym bajkopisarzem. A ja stwierdziłem, że od dzisiaj postanawiam mieć jeszcze mniej tolerancji dla bajkopisania. Trzeba będzie o wiele szybciej żądać od rozmówców przejścia na realny kanał komunikacji. Czyli poza samym czatem lub poza korespondencją na portalach anosowych - w przypadku tych drugich. Jeśli ktoś odmówi przejścia na sensowny kanał komunikacji, nie warto sobie nim zawracać głowy. Zobaczymy, jak to sprawdzi się na czacie. Z pewnością będzie łatwiej rozmawiać, bo wiele długich rozmów nie prowadzących do czegokolwiek sensownego nie powinno się w tym momencie odbyć.

Po co tracić czas na bajkopisarzy, skoro już wyrośliśmy z bajek? ;-)

Na jedną kartę

Jakiś czas temu pisze chwaliłem grę Hearthstone, w którą postanowiłem zacząć grać od momentu, gdy odechciało mi się jak na razie MMORPG. Jednak Hearthstone ma pewne wady. Zaleta tej gry jest taka, dość szybko można ją wygrać lub przegrać - bo mecz trwa około 10 do 15 minut. Wada jest taka, że częściej się raczej przegrywa niż wygrywa. Niestety Blizzard zrobił w tej grze niemiły haczyk - dla osób grających za darmo są bowiem mniejsze szanse na wygrywanie. Ci, którzy zainwestowali pieniądze i kupili dodatkowe paczki z kartami, oczywiście dysponują lepszymi taliami i lepiej im się gra.

To zdecydowanie wpływa na tak zwaną grywalność i i radość z grania w grę. A raczej brak radości. Już zdarzało mi się, że na komputerze (i na komórce) instalowałem i deinstalowałem tę grę. Ostatnio przegrałem dwa mecze pod rząd na komórce (a przy okazji były pierwsze mecze rozegrane na Androidzie) i zdecydowałem ostatecznie wywalić Hearthstone z komórki, między innymi dlatego, że zajmuje ona 1,7 GB. Poszukałem za to mojego wypróbowanego pasjansa Klondike Forever, którego od niepamiętnych czasów używam - od systemu Mac OS, poprzez Android (na starym Samsungu) aż po Windows. Kolejnym nabytkiem, na którego wyszukanie poświęciłem z godzinę, był brydż.

Zdecydowałem się na Bridge by NeuralPlay. Bardzo elegancki pod względem wyglądu, można w niego grać offline, można grać w nim różnego rodzaju symulacje, na przykład rozgrywać partie, poszczególne rozdania, same licytacje i tak dalej. No i przede wszystkim zupełnie inaczej gra się w brydża niż Hearthstone. A muszę tu szczerze dodać, że kilka razy przerżnąłem różne partie w sposób popisowy, szczególnie wtedy, gdy na przykład przeciwnicy ugrywali rozgrywkę z kilkoma nadróbkami przy mojej kontrze. Raz zdarzyło się nawet, że przegrałem całą partię różnicą około trzech tysięcy punktów! A jednak nie byłem tak wkurzony jak po przegranej w Hearthstone.

Może dlatego, że w brydżu przegrywam jedynie na własne życzenie, a nie ze względu na to, iż nie wydałem realnej kasy na kupowanie kart.

SmartPoczta

Wczoraj poszedłem sobie na spacer po to, aby spokojnie odebrać na poczcie przesyłkę, która na mnie oczekiwała. Nie byłoby w tym nic specjalnie dziwnego, gdyby nie to, że po tę przesyłkę pojechałem już w czwartek - ale wtedy nie oczekiwała ona na mnie. W czwartek położyłem się na drzemkę za dnia i obudziłem się, gdy dzwonił telefon. Akurat dzwonił bardzo niemrawo, bo z jakiegoś powodu zresetowały mu się dźwięki dzwonków na bardzo dyskretne (zamiast tych, które sam ustawiłem z repertuaru dzwonków używanych już od ponad 15 lat w moich telefonach). Nie odebrałem tego telefonu, ale sprawdziłem tracking przesyłki pocztowej, która do mnie została niedawno wysłana.

Ponieważ przesyłka dotarła do urzędu pocztowego, więc od razu pojechałem po nią. Zamawiałem bowiem grzejnik (a nie muszę nikomu tłumaczyć, jak bardzo będzie potrzebny o tej porze roku) i zaznaczyłem wyraźnie prośbę, aby wybrano opcje odbioru przesyłki w urzędzie pocztowym. Tymczasem zdziwiłem się niemiło, bo okazało się, że przesyłka została doręczona doręczycielowi dla doręczenia jej dla mnie. Zatem to doręczyciel próbował do mnie zadzwonić, a ja nie odebrałem. Musiałem wracać jak niepyszny, a dodatkowo martwiłem się o to, czy przesyłka nie zostanie zdeponowana u właściciela domu. Nie chciałem aby widział, że zamówiłem grzejnik, aby za darmo grzać jego prądem w wynajmowanym przez siebie pokoju.

Na szczęście wieczorem okazało się, że przesyłka wróciła do urzędu pocztowego i mogę kolejnego dnia rano na pewniaka pojechać po odbiór. Wreszcie będę mógł nie tylko ogrzać pomieszczenie, ale przede wszystkim wysuszyć je z resztek wilgoci, która niekiedy powodowała nawet pleśnienie różnych elementów. No i oczywiście zupełnie inaczej będzie wyglądała sytuacja wtedy, gdy przyjedzie klient na masaż i zostanie w pokoju 22, a nie 18 stopni. Ja zresztą też nie będę narzekał na taką temperaturę wstając z rana. Jest jeszcze jedna istotna kwestia związana z grzejnikiem - oczywiście ma on nienaganny design i śliczną czerwoną diodkę kontrolną. Będzie więc przepięknym uzupełnieniem estetyki pomieszczenia.

Wiem mam pod tym względem najebane w głowie - o resztę najebania w zakresie temperatury zadba grzejnik.